Δρυός πεσούσης πας οίνος ξυλεύεται…
Δείξε σε κάποιον ένα βαρέλι και η πρώτη λέξη που θα έρθει στο μυαλό είναι κρασί. Η σχέση αυτή κρατάει αιώνες και, παρά την επέλαση των ανοξείδωτων δεξαμενών και την επανεμφάνιση των αμφορέων, δε φαίνεται να αλλάζει στο άμεσο μέλλον, παρά το εξουθενωτικό κόστος αγοράς και συντήρησής τους ή τη σχετικά μικρή διάρκεια χρήσης τους. Πώς γίνονται όμως τα βαρέλια; Για αρχή να πούμε ότι υπάρχουν 2 κύρια είδη δρυός, η ευρωπαϊκή (Quercus Robur) και η αμερικάνικη (Quercus Alba), με τα χαρακτηριστικά της Ουγγρικής και Ρώσικης να είναι ενδιάμεσα των δύο πρώτων. Τα δέντρα που θα χρησιμοποιηθούν προέρχονται από αυστηρά οριοθετημένα και προστατευμένα δάση και η ηλικία τους πρέπει να είναι τουλάχιστον 150 ετών.
Η ευρωπαϊκή δρυς είναι σκληρότερη και για αυτό τα κομμάτια σχίζονται κατά μήκος του κορμού, ενώ στην αμερικάνικη πριονίζονται. Ύστερα, τα κομμάτια αυτά στοιβάζονται και αφήνονται στο έλεος των καιρικών συνθηκών για να «ωριμάσουν» για τουλάχιστον 3 χρόνια. Κατά τη διάρκεια της ωρίμανσής τους, τα ξύλα αλλάζουν θέση ώστε να έχει όλη η παραγωγή τα ίδια χαρακτηριστικά. Πολύ σημαντικός παράγοντας στα τελικά ποιοτικά χαρακτηριστικά είναι επίσης και το συγκεκριμένο σημείο που βρισκόταν το δέντρο στο δάσος μιας και οι συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας αλλάζουν. Όταν είναι όλα έτοιμα, τα ξύλα πηγαίνουν στον βαρελοποιό ο οποίος θα τα «δέσει» και χωρίς να τοποθετήσει τα καπάκια θα τα βάλει πάνω από φλόγα ώστε να τα κάψει. Ανάλογα με τη θερμοκρασία της φλόγας και τη διάρκεια του καψίματος, θα μπορέσει να πετύχει διαφορετικό γευστικό προφίλ. Τέλος, τοποθετούνται τα καπάκια και το γεμίζουν με νερό μέχρι να στεγανοποιηθεί εντελώς.
Δείτε εδώ κρασιά που έχουν ωριμάσει σε δρύινο βαρέλι.
